kirstenvh.reismee.nl

personal bubble ?!

Mijn tweede week is ondertussen ingegaan. Voorlopig heb ik nog niet zoveel gedaan, mijn planning is me nog niet helemaal duidelijk. Aangezien ik niet zoveel zin had om weer op mijn kamer rond te hangen, besloot ik om een beetje te gaan zonnen op het dak. Het was zo'n 23°C en op het dak stond een lekker windje dus super zonweer. Ik lag daar heerlijk aan mijn kleurtje te werken toen een paar van de hostelboys erbij kwamen. Letterlijk erbij kwamen want ze kwamen allemaal rond me staand, totaal niet lettend op mijn persoonlijke bubbel. Aangezien hun Engels maar magertjes is, kwam er maar weinig uit. Ze zaten daar gewoon een beetje naar mij te staren. Super awkward! Ik wilde niet onbeleefd zijn dus bleef ik maar zitten en beantwoordde netjes de vragen die ze wisten te formuleren.Na een kwartiertje awkwardness wist ik dan toch te ontsnappen naar beneden. Het blijft toch allemaal wennen, vooral omdat je geen idee hebt wat er zich in hun hoofd of in hun conversaties afspeelt.

Ik ben nog altijd snipverkouden, maar het lijkt weer wat beter te gaan. Ik hoop vandaag een beter idee te krijgen van mijn activiteiten hier en dan hou ik jullie op de hoogte :)

snif snif

Vandaag is de warmste dag van de week. Buiten is het ruim 33°C en ik werd vanmorgen snipverkouden wakker. Zondag is hier wasdag, kleren wassen, kamer schoonmaken,... In de namiddag spelen ze dan spelletjes, maar omdat het examens zijn en het buiten veel te warm is was er vandaag geen cricket.

Afgelopen week heb ik rustig kunnen wennen aan alles hier en zij aan mij. Gisteren maakte ik met Alex pasta klaar voor de jongens. Een heerlijke afwisseling na al die chiapatis (al eten de jongens hier de macaroni gewoon met chiapatis, de italianen zouden gek worden). Omdat pasta hier niet echt 'common food' is, moesten we een beetje improviseren. Eerst naar de markt om groenten te kopen, waar weer eens bleek dat wij toch verwend zijn met onze supergroenten. Het was zoeken naar genoeg goede tomaten. Na onze rugzak te hebben volgepropt met kilo's groenten (hier uitgesproken als kiji van kg), kon het koken beginnen. We zijn bijna 3 uur bezig geweest om de saus te maken, pel maar eens tomaten voor 30 kinderen. Gelukkig vonden ze het super lekker!

Ik mocht samen met Rajj het eten opscheppen. Ik kreeg meteen een flashback naar Oliver twist wanneer ik bij de kinderen een kwak macaroni op hun bord kwakte. Gelukkig mogen ze hier wel een tweede keer terugkomen.

Zaterdag ben ik met Alex (andere Belgische student hier) eventjes naar Jaipur city geweest. Na 2 uurtjes waren we blij dat we weer terug mochten! Het is overal zo druk dat rustig rondslenteren bijna onmogelijk is. Midden in de drukke winkelstraat ging Alex me de aapjes laten zien. Tussen twee winkeltjes gingen we een trappetje op, zo kwamen we in een tempel. En wat een verschil met de straat! Zo druk als het daar was zo rustig was het hier. Via een klein trappetje kwamen we op het dak terecht met een prachtig zicht over de drukke stad.

Morgen begin ik met mijn eigenlijke stage, het is nog even afwachten wat dat precies gaat inhouden.

Incredible India

Ken je dat gevoel dat je naar een film aan het kijken bent en de hele tijd denkt, 'wauw ik wou dat ik zo'n cool huis/appartement had' ? Dat gevoel had ik gisteren. Na het avondeten besloten we nog even te gaan 'chillen' op het dak. Ons gebouw heeft één van de hoogste daken in de omgeving dus je hebt er een prachtig uitzicht over de wijk. Het was haast surreëel. De avondkoelte, getoeter op de achtergrond en flarden van bollywoodmuziek. Dit laten ze niet zien op de reclamefilmpjes voor India, maar als je het mij vraagt is dit echt Incredible India...

Little Lord Fauntleroy

Mijn eerste echt dag hier zit er al weer op.

De koffers zijn uitgepakt en mijn kamer is al lekker rommelig :) er zit een kleine badkamer aan mijn kamer vast dus dat is wel fijn. Het toilet spoelt niet echt door en er is niet echt een douche, maar ik heb zeker niks te klagen. Deze morgen wilde ik mijn haar wassen. Omdat de boiler niet werkt moest ik een emmer vullen met water en er dan een soort van verwarmingsding inhangen. Dat begon meteen te roken en ik was al bang dat ik iets fout deed, maar ik werd niet geëlektrocuteerd en het water was warm(er) dus dat was al één. Met behulp van een beker water heb ik, à la tentenkamp, mijn haar gewassen.

Voor ontbijt kregen we een soort van gefrituurde toastjes (daar leek het alleszins op) met boter. Het was eigenlijk wel lekker, maar de gedachten dat ik dunner naar huis zou gaan heb ik al laten varen. Als middag en lunch eet ik rijst, ciabatta (soort van mini pannenkoek) en groenten. Voorlopig vind ik het nog lekker, maar misschien dat ik daar anders over denk na een paar weken. :)

Vandaag bezocht ik 2 andere schooltjes van het project. Fun and Child school 1 en 2. De eerste is niet zo ver van waar ik woon. Het is een mooi gebouw met een klein ziekenhuis. Op de muren zijn grote kitcherige disneytaferelen geschilderd. Zoals in België zegt de man, ik knikte en glimlachte. Wie ben ik om hem te vertellen dat wij zelden iets op de muur schilderen?

De tweede school is in een armer deel van Jaipur. We zijn een stuk gewandeld en met de Riksja (eentje met een fiets vooraan). Die zijn by the way niet gemaakt voor lange mensen. Ik zat behoorlijk opgepropt achterin, maar het was wel leuk. Het werd al meteen duidelijk dat dit een totaal ander soort wijk was.

Overal lag vuilnis en ik voelde me als dat jongetje in Little lord Fauntleroy die ontdekt dat zijn opa toch niet zo vrijgevig is. Het beeld van dat jongetje dat door de arme straatjes loopt en ziet in wat voor armoede de mensen eigenlijk leven kwam meteen in me op toe we naar de school toeliepen. In het midden van de straat liep een stroompje water en toen we na het bezoek even om het hoekje gingen kijken, zag ik een soort van beekje maar dan gevuld met vuilnis. Een beetje verder zaten een paar zwijntjes te snuffelen tussen het afval. Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat mensen zo kunnen wonen.

Op het schooltje viel het me op dat de kinderen erg beleefd waren (of goed gedrild). Telkens we een klas binnenkwamen gingen ze netjes rechtstaan en zeiden 'Goodmorning Sir', waarop Man Singh dan teken deed dat ze mochten gaan zitten en dan zeiden ze 'Thank you Sir'. Arm of niet, het zijn wel schatjes! Ik mocht op een stoel gaan zitten op het middenplein en ze kwamen om de beurt het alfabet opzeggen. Dat het het alfabet was, had ik alleen niet meteen door. Ze praten zo snel en met zo'n vreemd accent dat het moeilijk te verstaan is.

Dat het moeilijk te verstaan is, maakt het ook iets moeilijker om contact te maken. Plus hier in huis lopen alleen maar mannen rond die sowieso niet echt goed weten wat ze tegen me moeten zeggen denk ik.

Morgen bezoek ik de andere 2 scholen, die liggen iets verder van hier.

World Traveller

Op dit moment zit ik in Jaipur met een stip op mijn hoofd en bloemkrans rond mijn nek in mijn eigen kamer. Heerlijk met een short aan en een hemd.

Onderweg naar hier heb ik blog geschreven, dus vandaar dat ik het nu heb opgedeeld in tijdstippen.

12:40 - Zaventem

Hier zit ik dan te wachten aan de gate met mijn papieren netjes in een mapje op schoot. Ik ben eigenljk best trots op mezelf dat ik het (naar mijn doen) zo goed heb geregeld. Het is hier ontzettend warm, of dat aan de verwarming ligt of aan mijn (onderdrukte) zenuwen is moeilijk te ondercheiden. Ik heb het gevoel dat je, alleen al door naar me te kijken, kunt zien dat ik een grote reis ga maken. Aan de ongeïnteresseerde blikken van mijn medereizigers te zien valt dat allemaal wel mee. Gezien de omstandigheden ben ik eigenlijk ontzettend kalm. Geen emomomentjes (nee Suzanna ook niet stiekem) en het afscheid heb ik dan ook niet langer gerokken dan nodig. Als ik wil bewijzen dat soloreizen niet zielig hoeft te zijn, dan helpt het natuurlijk niet als ik hier ga zitten snotteren. Op dit moment overheerst vooral het gevoel van 'er klaar voor zijn', maar voor wat precies. Dat weet ik nog niet.

18:17 - in de lucht

na een hele korte en ontspannen vlucht (ik zat alleen op mijn rij) kwam ik aan op heathrow. Vrienden hadden me al gewaarschuwd dat dit een gigantische luchthaven is en ze hadden gelijk! Omdat ik op dezelfde terminal aankwam als waar ik moest vertrekken dacht ik dat het wel mee zou vallen, maar zelfs binnen één terminal was ik nog bijna een uur bezig om bij mijn gate te komen. Terwijl ik rondkeek in de wachtruimte zag ik dat de meeste dit wel vaker deden. Schoenen uit en languit op de stoelen wachten tot we mochten instappen. Eenmaal in het vliegtuig kostte het bijna een uur om iedereen op zijn plaats te krijgen en te houden.

En daar zat ik dan, stoel 34J. De middelste van 3 stoelen. Links van mij zit een wat oudere mevrouw die duidelijk alleen Hindi sprak en al haar plaats (en die van mij) ruim inneemt. Rechts van me zit een man die terug naar huis gaat na een korte vakantie. Een zakenman gok ik. We babbelen een tijdje en hij zegt dat ik hem maar iets moet laten weten als ik een gids nodig heb ik Delhi, want daar woont hij. Af en toe zegt de vrouw links iets tegen me waar ik dan niks van begrijp, gelukkig is de jongen rechts zo vriendelijk om de vrouw uit te leggen wat het ook is dat ze moet weten. Buiten wordt het al donker en het eten wordt uitgedeeld. Ik hoop dat het lekker is en dat ik straks nog eventjes kan slapen ....

6:00 - Delhi

Eindelijk komen we aan in Delhi. Het is nog donker en langzaam vliegen we over een sterrenhemel van lichtjes. Maar dan ... na het uitchecken is het tijd voor de bagage. Na eventjes zoeken vind ik de juiste en sta netjes met mijn medereizigers te wachten op de juiste tas. Ik wacht en wacht en wacht en na dezelfde tas 15 keer voorbij te hebben zien komen begin ik me toch wel vragen te stellen. Ineens weet ik niet meer zeker hoe mijn tas er ook alweer uitzag. Gelukkig rolt dan na lang wachten toch mijn tas van de band.

Ruim een uur na aankomen kan ik dan op zoek gaan naar mijn taxichauffeur die met een bordje zou wachten buiten. Omdat onze vlucht vertraging had, ben ik wat later dan verwacht. Op het vliegtuig hadg ik geen oog dichedaan t dus ik was zo moe dat ik de bordjes van de chauffeurs maar nauwelijks kon lezen. Na lang staren kwam ik tot de conclusie: geen kirsten-bordje. Great. Tot groot plezier van een aantal taxichauffeurs stond ik te bedenken wat ik zou doen. Terug naar binnen dan maar. Nadat de Soldaat aan de deur mijn pasfoto had gecheckt, gedubbelcheckt en .... mocht ik dan toch terug naar binnen om mijn chauffeur te zoeken. Voor het eerste deze dag zakt de moed me in mijn schoenen en heb ik heel erg veel zin om te gaan huilen, ik besluit dat dat toch niet echt de meest effectieve manier is en ga op zoek naar een telefoon. Stiekem hoop ik dat ik de jongeman van rechts tegenkom, maar eerlijk gezegd denk ik niet dat ik hem zou herkennen.

Een telefoontje naar Man Singh (en een veel te duur betaalde telefoonmedewerker) later vind ik dan toch mijn chauffeur die me onder luid getoeter naar Jaipur brengt. Tijdens het rijden leek het wel een film. Overal getoeter, flarden bollywoordmuziek (en de chauffeur die luidkeels meezingt), koeien, kamelen, honden, vuilnis en overal auto's en vrachtwagens. Het wordt even wennen dat staat vast...

Oh ja, op mijn boarding pass stond 'World traveller', and I think that's pretty damn sexy :)

Heimwee?

Op het einde van een stage heb ik de gewoonte (hoe kan het ook anders) om een taart te bakken voor de klas. Bij gebrek aan bakspullen is het deze keer een cake geworden. 3 weken stage werden afgesloten met een heuse piratendisco. De kindjes hadden tekeningen voor me gemaakt en van de juffen kreeg ik een cadeautje om mee te nemen op reis. Ik denk niet dat ik me in mijn opleiding ooit zo welkom heb gevoeld op een school als op deze school. Na uitvoerig afscheid en lieve briefjes (juf ik fint j liev) kon de terugreis beginnen.
Ik had alles goed gepland in mijn hoofd. Ik zou meteen uit school vertrekken naar Amsterdam centraal, mijn koffers daar in een kluisje doen en dan bij de KFC iets lekkers gaan halen voor onderweg. Dat liep allemaal een beetje anders toen het handvat van mijn trekkoffer afbrak op de trap van Amsterdam Centraal. Nu moest ik zo ongeveer alles dragen en dat valt niet mee. De KFC lukte niet meer en werd ingeruild voor een slaatje van de Appie. Na wat gezwoeg en gesleur kwam ik dan toch op het perron terecht. Ik stapelde mijn tassen op de stoel naast mij en maakte me klaar voor een 2,5 uur durende treinrit.
Zodra de trein België binnenrijdt hoor ik al snel de eerste Vlaamse klanken. Ik mis het Nederlands nu al! Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan. Op zich vind ik het wel leuk hoor om weer even naar huis te gaan. Maar zoals een kindje uit de klas vrijdag zijn moeder overtuigde dat Leuven leuk was (want daar was een park met een touwenparcours) zo zal ik toch even overtuigd moeten worden. Want wat is er nu leuker dan een land waar alle huizen hetzelfde zijn (met uitzondering van het huisnummer), er altijd koopjes zijn, boodschappen doen een feest is (cassis, vla, zakjes voorgesneden groenten voor elke mogelijk gerecht,...) en waar je van de afhaalchinees een week kunt eten? Ik weet het niet hoor.
Eenmaal aangekomen in Mechelen kwam papa me ophalen en haalde ik nog net het optreden van Yevgueni in de schouwburg. Een super optreden om de dag mee af te sluiten!
Morgenmiddag vlieg ik naar India. De zenuwen vallen eigenlijk wel mee, maar dat komt denk ik omdat het nog niet helemaal tot me is doorgedrongen dat ik straks in een ver ver land zit voor de komende 2 maanden. Ik hou jullie op de hoogte!

nog 3 nachtjes ...


Ik ben ondertussen mijn laaste weekje Amsterdam ingegaan.
De stage valt heel goed mee. Ik werk met de kinderen rond piraten. Ze krijgen flessenpost opgestuurd, schatkaarten,... Het is even wennen om in een klas te staan waar de kinderen op zoveel vlakken verschillen. (2 van 10 kindjes zijn echt Nederlands, de rest komt van overal op de wereld)
Afgelopen zaterdag zijn mijn zus, mama en Charlotte langs geweest om een dagje Amsterdam te verkennen. Leuk om eventjes de toerist uit te hangen :)
Vrijdag neem ik de trein weer naar huis om dan maandag naar India te vliegen. Het is allemaal wat drukker, maar ik heb er super veel zin in!
Ik ga proberen om in India wat vaker te bloggen :)

It giet oan?!

De elfstedenkoorts steeg hier tot een hoogtepunt deze week. Op televisie ging het alleen maar over schaatsen en ijsdiktes en ook de kranten stonden er vol mee. Voor de Belgen die geen idee hebben wat de elfstedentocht is, dit is een 2OOkm lange schaatroute door, u raadt het al, elf steden in Friesland. De tocht kan enkel doorgaan als het ijs overal minimum 15 cm dik is en dat is maar zelden. De laatste elfstedentocht ging voor het laatst door in '97. Als je binnen de tijd de tocht uitschaatst krijg je het felbegeerde elfstedenkruisje.

Afgelopen woensdag werd dus bekend gemaakt dat de tocht niet doorging en ook wij zaten gespannen te wachten op de uitslag. Erg jammer, maar wie weet. De friesen blijven hoopvol (het kan altijd weer gaan vriezen...)

Mijn eerste stageweek (observatie) zit er ondertussen op en is heel goed meegevallen. Tijdens taal en rekenen begeleid ik zwakkere leerlingen en vanaf volgende week ga ik met de klas werken rond piraten. Ik kijk er naar uit om actief aan de slag te gaan, dat kijken is ontzettend vermoeiend (zeker in combinatie met het vroege opstaan).

De klas is heel erg leuk. De kinderen kunnen (zoals gewoonlijk) mijn naam niet zo goed onthouden wat leidt tot namen als juf jij, juf kersen, ...

Ik heb ondertussen ook bericht gekregen uit India dat mijn lift van de luchthaven naar Jaipur in orde is. Dat is wel fijn want tot nu toe wist ik nog niet zo goed hoe ik op mijn stageschool zou komen.