Het is ondertussen al weer een tijdje geleden dat ik iets op mijn blog heb gezet. Internet heeft hier de laatste tijd zijn kuren, vandaar de vertraging.

Een korte samenvatting van de afgelopen weken. Ben ondertussen begonnen met lesgeven. Heb Engels en wiskunde gegeven, andere vakken zijn te moeilijk om uit te leggen in het Engels.

Het lesgeven heeft me maar weer eens duidelijk gemaakt wat een luxe wij toch hebben. Het is echt wel moeilijk om les te geven met enkel een klein bord (dat aan de kanten niet goed schrijft). Het enige materiaal in de klas is het bord en de boeken en schriften van de leerlingen. Wanneer ik met de leerlingen oefeningen wil maken moet ik die eerst allemaal op het bord schrijven (tot het bord vol is), de leerlingen schrijven dan over in hun schrift. Als het bord vol is, moet ik wachten tot de leerlingen klaar zijn met schrijven. Dan kan ik alles wegvegen en opnieuw beginnen.

Het is wel leuk om weer les te geven, maar tegelijkertijd ook heel frustrerend dat ik het de leerlingen niet zo goed kan uitleggen. Als ze iets niet begrijpen dan is het heel moeilijk om het aan hen uit te leggen in mijn 20 woorden Hindi. Verder heb ik al heel wat lessen kunnen observeren. Mijn observaties heb ik gebruikt om mijn staffmeeting voor te bereiden.

Veel van de kwaliteitsproblemen die ik heb gezien deze afgelopen weken zijn volgens mij vooral te wijten aan gebrek aan kennis. Vanmorgen heb ik samen met een tiental leerkrachten verschillende vormen van onderwijs bekeken. Omdat in de lessen nog heel vaak de nadruk ligt op het drillen heb ik aan de hand van voorbeelden duidelijk proberen te maken dat er een goed evenwicht moet zijn tussen het 'blokken' en het begrijpen. Leerstof moet nuttig zijn in het dagelijks leven anders is er geen reden om het te geven. Om een voorbeeld te geven, een Engels gedichtje uit je hoofd leren is niet perse nutteloos, maar betekent niet dat je ook echt Engels spreekt. De meeting was ondanks de taalbarrière toch heel zinvol en ik had echt het gevoel dat ze oprecht geïnteresseerd waren in mijn babbeltje. Volgende week beginnen de examens. Wanneer de vakantie begint zal ik voor de leerkrachten summer school organiseren. Ik ga enkele studiemomenten plannen rond verschillende onderwerpen (liedjes gebruiken in de les, materiaal voor wiskunde,...). Op die momenten kan ik dan gericht met de leerkrachten werken en hopelijk zo hen ondersteunen in het bieden van beter onderwijs.

Verder heb ik in de klas al gebruik gemaakt van mijn geïmproviseerde telraam gemaakt van ijzerdraad en oude cricketballen. Het was handig voor mij om de zaken te kunnen laten zien bij het lesgeven en ook voor de leerlingen was het een dankbaar hulpmiddel. Gisteren gaf ik wiskunde aan de eerste en de tweede klas en was leuk om al de kindjes te zien rekenen met kraaltjes, dopjes en cricketballen.

Dan even iets anders dan het lesgeven. Ben mij hier al goed aan het inburgeren. Samen met Asha (een van de leerkrachten) ben ik gaan winkelen in Jaipur. Het is ontzettend warm aan het worden en wat aangepaste kleding komt wel van pas. Ze nam me mee naar een winkeltje in de oude stad. Het was een klein smal winkeltje met als enig meubels een bankje en ingebouwde kasten vol met pakjes stoffen. In elk pakje zit stof voor een broek, jurk en sjaal. Deze combinatie wordt een (Punjabi) suit genoemd. De verkoper gooide tal van pakjes voor mijn voeten neer. Ik probeerde hem uit te leggen dat babyroze en babyblauw niet echt mijn ding zijn, maar desondanks bleef hij diezelfde kleuren maar aangeven. Uiteindelijk nam hij ons mee naar zijn andere winkel die net iets groter was. De verkoper daar sprak gelukkig wat beter Engels en uiteindelijk koos ik 2 pakjes. De stof ging naar de kleermaker (de eerste zei dat ik te groot was, maar de tweede vond het gelukkig geen probleem). De verkoper liet me een voorbeeldje zien. De broek die hij me liet zien was gigantisch. Healthy size woman, zei hij. Sure ,dacht ik, doe maar. Toen ik een aantal dagen later mijn eigen kleren ging halen bleek dat alle broeken zo groot zijn. Een soort van 'one size fits all' zeg maar. Het was even wennen, maar eigenlijk is het wel gemakkelijk. Gewoon touwtje in de broek en aantrekken. De locals hier vinden het allemaal al lang best. Een blond meisje is al leuk, maar een blond meisje in een punjabi suit is blijkbaar nog beter. :p

Toen ik hier net aankwam met de taxi had ik het gevoel dat ik nooit buiten zou durven komen. Het is hier overal ontzettend druk! Na een aantal weken ben het ik eigenlijk wel gewend en je leert snel. Zo weet ik nu dat je de straat best oversteekt wanneer een heleboel motorbikes aankomen (want die rijden gewoon om je heen), vraag je best aan elke buschauffeur waar hij naar toe gaat want de nummers zijn maar vaag en kan ik mijn bord leegeten zonder bestek te gebruiken.

De Indiërs zijn over het algemeen echt hele vriendelijke mensen. Als ik in mijn eentje naar de stad ga en op de bus sta te wachten, komen ze snel even vragen waar ik naar moet en of ik wel weet welke bus ik moet pakken. In de bus maken ze altijd plaats voor mij, wat wel handig is omdat ik te lang ben voor de meeste bussen en dus altijd met een scheef hoofd in de bus sta.

In het hostel wordt het ook steeds gezelliger, afgelopen week hadden we 2 feestdag en toen hebben we wat spelletjes gespeeld met de jongens en die afgesloten met een heus dansfeestje. De jongens zijn dol op de bollywoodhits en komen met de gekste dansjes af wanneer ze hun tophit horen. De temperatuur stijgt hier met dag (nu ongeveer 40°C). Ondanks mijn wanhopige pogingen om de muggen uit mijn kamer te weren, zit ik toch onder de beten. Komende week is de laatste week school (daarna zijn het examens) dus dan geef ik nog een paar daagjes les. Zaterdag vertrekken ik en Alex op vakantie naar Agra (Taj Mahal!) waarna Alex naar huis gaat en ik weer terug kom naar Jaipur. Ik geniet van mijn tijd hier, maar heb stiekem ook wel zin om weer terug te komen. Al was het maar om eventjes langs Ikea te gaan voor gehaktballetjes …